België heeft een aantal jazzgitaristen van wereldklasse voortgebracht zoals daar zijn : Django Reinhardt, Toots Thielemans (hoewel beter bekend als harmonica speler), René Thomas en de enige die nog leeft Philip Catherine. De band tussen Philip en Flagey werd zo’n 20 jaar geleden al gesmeed, hij is een welkome gast op het podium van Flagey en altijd enthousiast ontvangen door het Brusselse publiek en dus leek het meer dan normaal dat hij hier optrad ter gelegenheid van zijn 75ste geboortedag. Hij kreeg carte blanche en hij kwam met een verrassende bezetting met twee piano’s en twee drums, hij nodigde zijn oude vrienden uit, Gerry Brown (drums), Nicolas Fiszman (gitaar, el. bas), Bert Joris (trompet), Bert van den Brink (piano), Philippe Aerts (contrabas) en twee jonge artiesten uit zijn eigen quartet Nicola Andrioli (piano, synth.) en Antoine Pierre (drums) en ook zijn dochter Isabelle is vocaal te horen. Met zo’n bezetting kan er werkelijk niks misgaan en het is dan ook één groot feest geworden, Catherine is zo één van die muzikanten die gedurende zijn carrière een heel eigen en authentiek geluid heeft ontwikkeld, zijn composities worden vaak omschreven als lyrisch, harmonieus en melodisch. Van swing tot jazz-rock , hij beheerst het volledige palet met een onnavolgbaar gevoel voor ritme en timing, aldus Maarten Van Rousselt, jazzcoördinator Flagey in de hoestekst.

Het album begint met het lieflijke “Letter from my mother” van Philip, we horen hier Bert van den Brink op piano en Bert Joris op trompet en natuurlijk Philip. Joris speelt de sterren van de hemel en de andere Bert schud de fraaie noten uit zijn mouw met een razendsnelle apotheose, als toefje op de taart is er het heerlijke soepele gitaarspel van het feestvarken. Wat een superieure start van dit album. De Nederlander Bert van den Brink is ook te horen in “Hello George” van Philip, maar ook Nicola Andrioli, het zorgt voor fraaie interacties, een genot om naar te luisteren. “Seven Teas” (Philip) is een ware showcase voor het melodieuze gitaarspel van Catherine, zijn noten zwieren rond en stijgen tot grote hoogte, onbegrijpelijk dat himmelhoch jauchzende over gitaristen als Clapton of Bonamassa, Philip steekt ze achteloos in zijn achterzak. Het bekende “So in love” van Cole Porter krijgt een nieuw leven in de handen van Catherine, schitterend. “Smile” van o.a. Charlie Chaplin gaat al snel over in het bekende “Bluesette” van Toots, can you sing this song vraagt Philip aan het publiek en natuurlijk neuriet, zingt en fluit het hele publiek, ontroerend. Bert Joris is er weer bij in het swingende “Piano Groove” (Philip), aan een ongelofelijk tempo vliegt dit nummer voorbij met alweer halsbrekende toeren van de beide pianisten, wat was ik graag bij dit super optreden geweest !

Dochter Isabelle is te horen in de ballad “You don’t know what love is” van Don Raye en Gene de Paul, denk aan Jane Birkin, zo klinkt het ongeveer, maar gelukkig is er weer een glansrol voor Bert Joris. Jazzrock is aan de beurt in “We’ll find a way” van John Lee, mede door het weerom fabuleuze spel van Philip is het hier weer volop genieten. “Nineteen Seventy Fourths” van John Lee is een van de meer moderne stukken met synthesizer e.d., maar het klinkt prima, ook in deze ambiance. In een geheel andere sfeer komen we met “Mare di Notte” van Nicola Andrioli, rustige romantische klanken die de luisteraar omringen als een lentebriesje, super relaxed. Afgesloten wordt er met “Dance for Victor part 1 en part 2”, in het eerste deel is het aan Bert Joris met een fenomenale solo, in deel 2 is het puur genieten met een geweldige Catherine en ook alle anderen, een waar muzikaal feest, zeker voor de luisteraar, zelden met meer plezier een recensie geschreven, happy birthday to you zingt de zaal en daar sluit ik mij graag bij aan.

Jan van Leersum.